UTOPIA. Ukryte terapie

Utopijne kolaże Mateusza Szczypińskiego wywołują uczucie déjà vu – zawieszony w przestrzeni kosmicznej miejski pejzaż jest dziwnie znajomy. Artysta dekonstruuje logikę dziejów w celu powołania do życia ich alternatywnych czy potencjalnych modeli. 

“W moich pracach odwołuję się do tematów związanych z pamięcią i jej wpływem na teraźniejszość. Szczególnie akcentowane są w nich kwestie ciągłego odciskania się w ludziach wspomnień, które «zarastają» ich i przy pomocy których tkają swoje wewnętrzne, intymne azyle.” To działanie przypomina warburgiańskie poszukiwanie świadectw obrazowych, będących nośnikami śladów pamięciowych, przywoływanych dzięki utrwalonym wyobrażeniom i dążących do uchwycenia ludzkiej mentalności. 

Dystopia, którą kreuje w kolażach Mateusz Szczypiński, nie jest apokaliptycznym światem popadającym w ruinę, przeciwnie – niebezpiecznie mnoży się i nawarstwia. Kolejne kolaże to jego alternatywne wizje. Nielinearność i ahistoryczność tych przedstawień utrudnia nadanie im kontekstu, zatraca się poczucie czasu. Podobnie dzisiaj – życie przed pandemią wydaje się niezwykle odległe, choć nie minął nawet rok, czas się jakby rozciągnął. 

Narracja toczy się na różnych poziomach – to gra symultanicznych, osobnych, ale zależnych od siebie scen w określonych ramach społecznych. Ich swobodne połączenie daje efekt dadaistycznego kolażu, przepełnionego absurdem i humorem. Wzrok odbiorcy, niczym u flanera, błądzi po architektonicznym labiryncie w poszukiwaniu życia pomiędzy. Metropolia przytłacza skalą, przedstawione postaci wydają się zakleszczone w przestrzeniach miejskich. Doświadczenie zamknięcia w czterech ścianach podczas lockdownu w pewnym sensie pozwala nam się z tym utożsamić, a obecne w kolażach wątki medyczne i wrażenie chaosu informacyjnego przywodzą na myśl naszą teraźniejszość.

Mateusz Szczypiński
UTOPIA. Hidden Therapies

Exhibition runs from 27 November 2020 to 16 January 2021

Mateusz Szczypiński’s utopian collages invite a sense of déjà vu – an urban landscape suspended in cosmic space is strangely familiar. The artist deconstructs the logic of history in order to develop its alternative and potential models.

“My works address topics related to memory and its impact on the present. They concentrate especially on the question of memories which are constantly imprinted in people, which ‘overgrow’ them and help them weave their own inner, intimate asylums.” This approach resembles Aby Warburg’s search for visual testimonies that carry traces of memory, evoked by means of long-standing visions in pursuit of capturing human mentality.

The dystopia created by Mateusz Szczypiński in his collages is not an apocalyptic world that falls into ruin. On the contrary, it proliferates and piles up dangerously. Individual collages offer its alternative visions. The non-linear and ahistorical character of these representations makes it difficult to establish their context, disturbing the sense of time. We are facing a similar situation today, when the past from before the pandemic seems extremely distant, although not even a year has passed; time has become strangely extended.

The narrative develops on a number of levels – it is a game of simultaneous, separate, but mutually related scenes set in specific social frames. Combined freely, they begin to resemble a Dadaist collage, brimming with humour and absurdity. Like a flâneur, the viewer’s gaze wanders around the architectural maze in search of life in-between. The scale of the metropolis is overwhelming, the figures that populate it appear stuck in urban spaces. Confined to our homes during lockdown, we may identify ourselves with this experience in a certain way, while the medical motifs and the impression of information chaos in the collages bring to mind our present day situation.