„Last exit for Lost“ to mroczna wycieczka w głąb duszy artystki dręczonej zimową depresją. Przypomina to nieco cykl Francisco Goi „Kiedy rozum śpi budzą się demony“- realizacja Paweli, podobnie jak prace wielkiego poprzednika,ukazują najczarniejsze, skrywane, często tłumione w sobie strony ludzkiej egzystencji. W tym przypadku do czynienia mamy z wizją wewnętrznego świata samej artystki – na jej formę wpłynęła odgrzebana z czasów licealnych fascynajcja heavy metalem i subkulturą tworzoną przez ludzi tej muzyki słuchających, krytycznym stosunkiem do własnej twórczości oraz zwykła, nękajaca każdego z nas zimowa depresja.
Najnowsza instalacja Lary Paweli jest dowodem transformacji jej twórczości. Jeszcze podczas studiów artystka zaczęła tworzyć obrazy, obiekty, instalacje i animacje inspirowane komputerowym i komórkowym interfejsem. Pawela zmieniała znaczenie systemowych komend i komunikatów w pytania lub lakoniczne informacje odnoszące się do codzienności i egzystencji użytkowników mediów elektronicznych. Ostatnie prace „Ubezpieczenie talentu”, „Ty i ja i wszyscy, których znamy” to autotematyczne i autoironiczne projekty dotyczące funkcjonowania artysty w galeryjnym i instytucjonalnym obiegu. Last Exit for the Lost to projekt bardzo osobisty, traktujący o depresji, poczuciu braku akceptacji, byciu na krawędzi oraz o dość specyficznej drodze radzenia sobie z tą sytuacją.
Również w sferze formalnej Pawela daje dowód, że nie można zaszufladkować jej jako „tej od obrazków z Windowsa”. Praca pokazywana w lokalu_30 całkowicie anektuje przestrzeń galerii: artystka wypełniła go rysunkami, obiektami, projekcjami wideo.
