Apocalypso Place and The Last News
Otwarcie wystawy odbedzie sie 14 maja 2011 (Miedzynarodowa Noc Muzeów) w Lokalu 30. Podczas tego wieczoru cala przestrzen galerii zostanie zmieniona w strefe katastrofy; rodzaj domu zniszczonego przez tornado. Ruiny przybiora postac trzy poziomowego modelu rzeczywistosci: przestrzeni serialu (sit-comu), instalacji oraz pokoju newsów.
Apocalypso Place oraz Last News to nowa wersja wielowymiarowej medialnej rzezby, która przez nagromadzenie i nadmiar informacji w ironiczny sposób odnosi sie do historii oraz wspólczesnej rzeczywistosci mediów. Instalacja pokazuje, iz sposób i forma prezentowania telewizyjnych newsów o tragediach ludzkich (tj. trzesienia ziemi, katastrofy, wypadki etc.), przez potraktowanie ich jako kolejnego produktu na sprzedaz, zabiera im znaczenie i powage. Paradoksalnie, w momencie kiedy media pretenduja do konstruowania znaczenia, tak naprawde w calosci je niszcza przez nieskonczone powtarzanie tego samego. Odbiorca najczesciej nie odczuwa juz smutku z powodu tragicznych wydarzen, tylko przyciaganie przez obraz, od którego nie moze sie oderwac. Estetyka zajmuje miejsce etyki.
W pierwszej sali na wolno stojacej scianie bedzie wyswietlona projekcja wspomnianego serialu (sit-comu) – komedii, o zdegenerowanej rodzinie, której spoleczne interakcje a nawet jezyk, okreslone sa na podstawie reklam.
W pustce katastrofy fragmenty reklam, ciagle migotaja na ekranach telewizorów i wywoluja efekt echa. Szczesliwi mieszkancy Apocalypso Place zdaja sie nie zwracac uwagi na otaczajacy ich rozpad. Destrukcja czy wiecznie trwajacy rozpad jest dla nich normalna codziennoscia; siedza na sofie, ogladaja program MS NBC 24-Hour Disaster oraz Survival News Channel zapowiadane przez znanego newsmana Guy’a Smitha. Apogeum zostaje osiagniete, kiedy program Guy’a Smitha MSNB News przedstawia na zywo historie mieszkanców Apokalypso Place. Rezydenci odgrywaja katastrofe z duzym entuzjazmem, aby za chwile zobaczyc sie na ekranach telewizorów. Sa szczesliwi, ze ich zycia – w jakis sposób – warte sa pokazania. Egzystencje serialowych mieszkanców zredukowane do plytkich sloganów, konsumowane sa przez news show ten sam sposób, w jaki serialowy sit-com pozbawia znaczenia rzeczywista tragedie.
_________________________________
The Last News, 2002Christoph Draeger and Reynold Reynolds, MiniDV to DVD, 13 min
Starring actor Guy Richard Smit and featuring digital animation by PanOptic, Christoph Draeger and Reynold Reynolds have made a fictionalised newscast depicting a live broadcast of the end of the world. Posing as “Guy Smith,” anchorman for MSNBC’s (also fictionalised) “24 Hour Disaster and Survival Network”, the actor reports a sequence of events beginning with the bombing of Big Ben. The situation gets progressively worse: Terrorists destroy the Chrysler building, aliens vaporise the White House, and Paris is struck by a nuclear bomb. Between sequences of destruction, the reporter interviews various people: Dr. Immerworst of Harvard explains that there is no reason behind the terrorists’ actions, simply that they are “evil” and should be killed. Then Charity Wellgood, pet psychologist, offers tips on how to counsel pets and children after disasters. As the action rises, the discussions give way to footages of carnage and ruin, including one shot of the damaged World Trade Center (as depicted in the movie Armaggeddon). Smith’s commentary throughout, although growing more panicked with each event, reflects first the horror, then the desire for revenge, and lastly, on whether anyone is even watching his broadcast. Begging for the viewers to call the station hotline and register their comments on air, no one does, and he is terrified. Finally the broadcast becomes fuzzy and snaps to a black screen.A commentary not only on the zeal for revenge felt by many after the attacks, but also on the often absurd manner in which the media portrayed the events, “The Last News” is a poignant and very contemporary piece about the transmission and reception of information. As more outlets of media are controlled by a small handful of corporate giants, the pursuit of profits and ratings always leads to a dangerous sensationalism, and Draeger/Reynolds parodies this to its extreme.http://www.christophdraeger.com/http://reynold-reynolds.com/
