Wystawa / Exhibition
2009: Galeria Miejska Arsenał / City Gallery Arsenal, Poznań
kurator / curator: Zofia Starikiewicz
2010: Temporary Gallery Cologne, Köln
kuratorzy / curators: Michał Suchora, Agnieszka Rayzacher
2011: CSW Łaźnia / CCA Łaźnia,Gdańsk
kurator / curator: Anna Szynwelska
CSW Zamek Ujazdowski / CCA Ujazdowski Castel, Warszawa
kurator / curator: Stach Szabłowski
Katalog / Catalogue (polish, english)
Redakcja / Editorial drafting: Zuzanna Janin
Projekt i realizacja katalogu / Design: Grzegorz Laszuk, Julek Pacho
Fotografie / Photos: Zuzanna Janin, Kamil Strudziński, Małgorzata Szymankiewicz
Teksty / Texts: Mark Gisbourne, Kamila Wielebska, Michał Suchora, Olga Tokarczuk
Tłumaczenie / Translation: Artur Zapałowski, Marcin Turski
Korekta / Proofreading: Agnieszka Rayzacher
Druk / Print: Drukarnia Moś & Łuczak
Wydawca / Publisher: Galeria Miejska Arsenał, Poznań oraz Fundacja Lokal Sztuki / lokal_30
Warszawa – Poznań, 2009-2011.
ISBN 978-83-928404-8-0
(fragment tekstu Michała Suchory)
Materią sztuki Zuzanny Janin jest czas, biologiczny, społeczny, historyczny. Artystka modeluje go jak glinę, rzeźbi w nim nie zważając na chronologię. Czasem zawiesza chwilę i pozwala jej trwać wiecznie (Pamięć, 1992-2010), innym razem zapętla go, odwraca jego bieg (Roboty murarskie, 2003). Janin w serii Follow me change me. It’s Time (1995-1998) nałożyła kilka warstw fotografii spokrewnionych ze sobą osób tak, że w jednej pracy sportretowała wiele pokoleń. W głośnym projekcie Widziałam swoją śmierć (2003) zaburzyła nie tylko chronologię świata przez siebie tworzonego. Pojawiając się na własnym pogrzebie posunęła się znacznie dalej; artystka manipulowała czasem realnym w taki sposób, że odbiorcy jej działania zaczęli również funkcjonować przez moment w zaburzonej przez Janin czasoprzestrzeni.
Pokazywany w poznańskim Arsenale projekt to kolejna próba wzięcia na warsztat tematu istnienia w czasie. Sześciu muzyków jeszcze niedawno było dziećmi, a za chwilę stanie się mężczyznami. Doniosłość tego przejścia nie jest w kulturze europejskiej podkreślana, nie wiążą się z nim żadne rytuały społeczne. Janin w All That Music! pokazuje, jak ważny jest ten niezauważany i pomijany moment w życiu. Artystka mówi o czasie nie odwołując się do niego bezpośrednio, nie odmierza go żadną określoną miarą. Głucha na rytmiczne tykanie zegara w subiektywny sposób rejestruje nieuniknione zmiany, procesy, cyklicznie powtarzające się rytuały życia.
english________________
Time in its biological, social and historical dimension is the essence of Zuzanna Janin’s art. The artist shapes and sculpts it like clay, with little regard to chronology. Sometimes she suspends a particular moment and allows it to last forever (Memory, 1992-2010); on another occasion she loops and reverses the course of time (Masonry, 2003). In a series Follow Me Change Me. It’s Time (1995-1998), Janin superimposed several layers of photo of relatives’ people thereby portraying many generations together in one work. In the famous project I’ve Seen My Death (2003) she skewed the chronology of the wider world as well. By showing up at her own [staged] funeral, Janin manipulated real time in such a way that her audience also started to function in the space-time she had warped.
The present project for the Arsenał Gallery in Poznań is yet another attempt to engage the theme of existence in time. The six musicians were children not so long ago, and now they are about to become men. The import of this rite of passage is not emphasized in European culture and it is not accompanied by any relevant social celebrations. In All That Music! Janin highlights the significance of this invisible and overlooked moment in life. The artist speaks about time making no direct reference to it and without resorting to any measure of its passage. Heedless of the rhythmical ticking of the clock, she makes a subjective record of the unavoidable changes, processes, and periodic rites of life.