pokaz wideo ZUZANNY JANIN “Koniec. Rozdział 1. Podróż do lęku”, Królikarnia, Warszawa, 25.11.2013 (poniedziałek) godz. 18.00

Zapraszamy na premierowy pokaz pracy wideo Zuzanny Janin „Koniec. Rozdział 1. Podróż do lęku”.
Jest to praca powstała po podróży artystki do Rosji w akcie solidarności z uwięzionymi artystkami z grupy punkowej Pussy Riot. Prywatna historia artystki – rodzaj ekspedycji naukowej, podróży sentymentalnej i rodzinnej archeologii – zderzona zostaje ze współczesnością Rosji. Zdają się tworzyć wspólnie nowy ogląd rzeczywistości: „przepisanie” na nowo pętli historii osobistej i powszechnej – znalezienie w nich nowych nieoczekiwanych połączeń i splotów. Jest to też apel o wolność artystyczną. „Koniec” to praca wideo, w której artystka również dokonuje zabiegów przesunięcia formy z dzieł poetyckich i muzycznych – w formę wizualną – w Królikarni zobaczymy pierwszy rozdział – z podróży do Usolie Permskiego, i refren – zarejestrowaną akcję performatywną, którą artystka przeprowadziła na placu Łubianka w Moskwie.

Pokaz towarzyszy wystawie: Zuzanna Janin „Nie minął czas okrutnych cudów”. Wystawa czynna będzie do 27 listopada 2013.

krolikarnia.mnw.art.pl/

JANIN, MIODUSZEWSKI, ROBAKOWSKI at “THE ENTROPY OF ART A CATALOGUE”, Entropia, Wrocław, 22.11 – 30.12.2013

>>kuratorzy | curators
Alicja & Mariusz Jodko

>>scenografia | scenography
Jan Mioduszewski

Niejednoznaczność hasła „Katalog Entropii Sztuki“ trafnie oddaje charakter całości projektu jak i ducha Galerii Entropia. Katalog występuje tu zarówno w znaczeniu sytemu informacyjno-wyszukiwawczego, materialnego obiektu meblowego, publikacji towarzyszącej wystawie jak i idei porządkowania danych, która przecież prędzej czy później musi zderzyć się z entropią… jak wszystko. Entropia występuje tu zarówno jako nieunikniony proces zachodzący we wszelkich sferach rzeczywistości, jako funkcja, za pomocą której można opisać różnorodność, niepewność czy losowość systemu, jako miara sposobów, na jakie można ułożyć elementy układu bez zmiany jego elementów makroskopowych i wreszcie jako nazwa Galerii, w której to wszystko ma miejsce i odbywa się od 25 lat w kontekście sztuki. Sama galeria jako taka jest miejscem komunikowania się sztuki z odbiorcą, miejscem przepływu informacji o sztuce, a co za tym idzie – zgodnie z teorią informacji – miejscem przepływu entropii. Sztuka występuje tu jako szeroka, otwarta dziedzina, której granice redefiniowane są w sposób ciągły i nieprzewidywalny. Ze strony Galerii Entropia programowa kontestacja podziałów w obrębie sztuki – nie tylko teoretycznych ale także pokoleniowych i środowiskowych – znajduje swój wyraz w odwróceniu idei katalogu gromadzącym teraz w miejsce opisów klasyfikacyjnych same dzieła – rzeczywiste i zmysłowe obiekty artystyczne przewrotnie odnoszące się do nieuporządkowanego zbioru haseł i niejako dyskutujące z ogólnymi pojęciami w sposób zgodny z zamysłami kilkudziesięciu autorów biorących udział w wystawie.

http://www.entropia.art.pl/

zdjęcie: Jan Mioduszewski “Niemożliwe archiwum”

Zuzanan Janin at “The day is not enough (A Few Autobiographical Stories)”, BWA Jelenia Góra, 15.11.2013 – 16.12.2013

Dzień jest za krótki
(Kilka opowieści autobiograficznych)
BWA Jelenia Góra
15.11.2013 – 16.12.2013

Artyści/artists:
Azorro, Basia Bańda, Wojciech Bąkowski, Agata Bogacka, Monika Drożyńska, Pola Dwurnik, Aneta Grzeszykowska, Elżbieta Jabłońska, Zuzanna Janin, Łukasz Jastrubczak & Małgorzata Mazur, Katarzyna Józefowicz, Katarzyna Kozyra, Robert Kuśmirowski, Maess, Cecylia Malik, Malwina Niespodziewana, Hanna Nowicka, Joanna Pawlik, Joanna Rajkowska, Wilhelm Sasnal, Maciej Sieńczyk, Janek Simon, Mariusz Tarkawian, Zorka Wollny, Ewa Zarzycka, Erwina Ziomkowska, Artur Żmijewski.

Wystawa jest poświęcona autobiograficznym relacjom w najnowszej sztuce polskiej. Zaproszeni artyści opowiadają własne historie. Są to historie z życia wzięte, w których narracja zazwyczaj jest snuta w pierwszej osobie. Napięcie pomiędzy figurą autora a podmiotem dzieła z jednej strony, a z drugiej – pomiędzy fikcją a prawdą przedstawienia tworzy oś tej wystawy.

Słowa „dzień jest za krótki” to cytat z wypowiedzi pewnego dyrektora galerii, który jest również artystą. Wypowiedź dotyczyła niemożliwości pogodzenia aktywności artystycznej z zarządzaniem instytucją. Słowa stanowią jednocześnie wyraz frustracji osoby, która jest świadomym obserwatorem własnych życiowych wypadków i na bieżąco je komentuje, starając się nie przeoczyć niczego. Jej zmartwienie można nazwać troską diarysty.

Autobiograficzność sztuki najnowszej to rozległy temat, gąszcz tropów i możliwych podejść, zarazem artystycznych, jak i badawczych. Na wystawie wytyczone zostają dwie ścieżki. Pierwsza została już wymieniona: sprzeczności towarzyszące zapisywaniu własnego życia, frustracja diarysty. Jak zanotować wszystko? Dokonywać wyborów? Przewidzieć co w przyszłości będzie ważne? Drugi trop to z kolei historia, która odbija się i w osobistych zapiskach, i w bardziej kronikarskim notowaniu codzienności. Rozczarowanie krytyków, którzy po odzyskaniu wolności w 1989 oczekiwali, że w Polsce powstaną wielkie powieści, filmy i inne dzieła sztuki epickiej, opisujące czasy wielkiej przemiany, może okazać się bezpodstawne, bo owe czasy znalazły odbicie w relacjach osobistych, nie zawsze skupiających się bezpośrednio na historii, lecz pośrednio ją relacjonujących.

*
Polską sztukę po 1989 roku charakteryzuje niezwykła ilość odwołań do postaci artysty. Jak zauważa Bożena Czubak, właściwie nie nastąpiła tutaj śmierć autora, podmiot nie uległ dekonstrukcji, utrzymywały go przy życiu wciąż popularne dyskursy modernistyczne.* Burzliwe lata 80. przyniosły, co prawda, próby demitologizacji figury artysty, a w latach 90. pojawiła się ostra krytyka, która po roku 2000 znacznie złagodniała. Jednak postać autora, różnie pojmowanego, trzymała się mocno.

Narracje autobiograficzne wynikać mogą ze stopniowej erozji mitu twórcy. Lata najnowsze, zwłaszcza okres po roku 2000, są przecież czasem popularności sztuki inspirującej się codziennością i zwykłym życiem. Przekazywane w pierwszej osobie relacje, bazujące na życiu prywatnym, dokumentalne i quasi-dokumentalne, kryją w sobie splot zagadnień o kluczowej wadze dla współczesnej sceny artystycznej. Pojawiają się wśród nich odniesienia do historii zostawiającej ślad w życiu jednostek i ich sztuce, odniesienia do pamięci, statusu artysty i autora. Historia przefiltrowana przez zwykłe życie zdaje się tracić na znaczeniu, notowanie codziennych zdarzeń sugeruje zaś, że treść dzieł zapewnia samo życie, że rolą artysty jest jedynie chwytanie go na gorąco.

Wystawa „Dzień jest za krótki” skupi się na wybranych przykładach dokumentu osobistego. Pokaże wyraziste zastosowania pierwszoosobowej narracji, by zastanowić się dlaczego i w jakim celu artyści współcześni tak często bazują na własnej autobiografii, ujawniają siebie jako narratora opowieści.

Magdalena Ujma

————————————

The Day is Not Enough
(A Few Autobiographical Stories)
*
The exhibition is dedicated to autobiographical accounts in new Polish art. Participating artists relate their own stories. These are real life stories, mostly first-person narratives. On the one hand, the tension between the figure of the author and the subject of the work and, on the other, between the fiction and the truth of representation constitute the axis of this exhibition.

The phrase “the day is not enough” comes from a director of an art gallery, who is also an artist. It was a remark he made referring to the impossibility of performing both functions simultaneously. These words are an expression of frustration experienced by a person consciously observing events occurring in his life and commenting on them as they happen, doing his best not to overlook anything. His perturbation may be termed as a diarist’s worry.
The autobiographic character of newest art constitutes a fairly broad topic, encompassing multitudinous trails and potential artistic or research approaches. Two paths have been marked out for the exhibition. The first has already been mentioned: contradictions that cannot be avoided when one records one’s own life, the frustration of a diarist. Is there a way to note every single thing down? Or should some things be omitted? How can one know what will appear significant in the future? The other path is delineated by history, whose reflections are to be found in personal notes as well as in chronicles of everyday matters. The feeling of disappointment felt by critics, who – after the restoration of independence in 1989 – expected great novels, films and other narrative works describing the times of major transformation to be created in Poland may turn out to be unsupported as those days are present in personal relations, which may not be directly devoted to history but they relate it in an indirect fashion.

*
After 1989, references to the figure of the artist have become commonplace in Polish visual arts. Bożena Czubak points out that the death of the author never occurred in Poland and the subject was never deconstructed, sustained by modernist discourses, which never stopped being popular. * Admittedly, the tumultuous 1980s witnessed attempts to demythologize the figure of the artist, which subsequently came under harsh criticism in the 1990s that markedly eased off after 2000. Defined in a variety of ways, the figure of the author was still going strong nevertheless.

Autobiographical narrations may be a product of the gradual erosion of the myth of a creator. In recent years, and especially after 2000, art inspired by everyday ordinary lives has been particularly popular. First-person narratives originating in private lives, documentary and quasi-documentary reports hide a series of problems crucial for contemporary art scene. They may feature references to history which affects not only individual lives but also art, references to memory, to the status of the author and artist. Filtered through everyday life, history seems to decline in importance, while noting down daily events suggests that the content of these works is supplied by life itself, that all an artist has to do is to report them as they happen.
The exhibition „The Day is Not Enough” focuses on selected examples of personal documents. It is going to present cases of suggestive use of first-person narration to pose the question why contemporary artists chose their own autobiographies as the basis of their creation, revealing themselves as narrators of the stories.

—

During the opening reception, the audience will have the opportunity to watch a performance act by Ewa Zarzycka “Future – Past. Alternative Structures of Future – Past in a Performance Art Laboratory” as well as an artistic action by Malwina Niespodziewana, entitled “Urodziny” [Birthday].

The exhibition will be accompanied by a publication “The Day is Not Enough”, featuring essays by Inga Iwasiów, Agnieszka Karpowicz, Ewa Tatar and Magdalena Ujma.

Works presented at the exhibition come from private collections of artists or the collections of the following institutions: Galeria Raster, Galeria Stereo, Warmińsko-Mazurska Zachęta Sztuk Pięknych in Olsztyn, Galeria lokal_30, Małopolska Fundacja Muzeum Sztuki in Krakow, Fundacja Katarzyny Kozyry, Łódzkie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych – deposit from Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowe in Gdańsku, Galeria Żak Branicka.

EWA JUSZKIEWICZ “PUKLE”/”CURLS”, lokal_30, Warsaw, opening: 29.11.2013, 7pm

EWA JUSZKIEWICZ
PUKLE

Otwarcie: 29 listopada 2013, godz. 19.00
Śniadanie z artystką: 30 listopada, godz. 12.00-14.00
Wystawa czynna do 25 stycznia 2014
lokal_30, ul. Wilcza 29A/12

Ewa Juszkiewicz (ur. 1984), laureatka Grand Prix tegorocznej edycji Biennale Malarstwa „Bielska Jesień” w Bielsku-Białej, zajmuje się rysunkiem, kolażem, rzeźbą oraz animacją, ale jej głównym żywiołem jest malarstwo. Artystka była też laureatką m.in. 40. Biennale Malarstwa w Bielsku-Białej oraz “Przeciągu: 3 Festiwalu Sztuki Młodych” w Szczecinie; tworzy również projekty kuratorskie – w 2011 roku wraz z Pauliną Ołowską przygotowała wystawy „Brudna woda” i „Piękna pogoda” pokazywane w PGSW w Sopocie i w Fundacji Galerii Foksal w Warszawie.

W swojej twórczości podejmuje dyskusję z tradycją portretu, reinterpretując znane z historii sztuki wizerunki kobiet. Bazuje na klasycznych dziełach malarskich, dokonuje ich przetworzenia, odbiera im oczywistość i znany nam porządek, tworząc nowe, niesamowite galerie wizerunków. Artystka, poddając wybrane przez siebie obrazy przekształceniu, fragmentaryzacji czy też zmieniając ich kontekst, buduje na ich podstawie nową narrację. Tworzy swoistą herstory – przekształca portrety kobiet będących żonami, matkami, córkami wpływowych mężczyzn. Pozbawiając je twarzy, stawia pytanie – co pozostało w historii poza wizerunkiem? Czy ktoś poświęcił choć chwilę ich osobowości, dokonaniom, dążeniom? O niemal każdym z portretowanych niegdyś mężczyzn możemy odnaleźć informacje w książkach czy archiwach; jedyne, co pozostało po kobietach, to ich twarze.

Ewę Juszkiewicz interesuje ewolucja portretu na przestrzeni wieków, a obszarem jej badań są zjawiska przekraczania norm estetycznych i kanonów obrazowania kobiet, wychodzące z analizy sposobów ich przedstawiania w różnych okresach rozwoju kultury. Artystkę nurtują kulturowe i społeczne schematy dotyczące kobiecych wizerunków, osadzone w historii sztuki; w swoich obrazach i rysunkach obserwuje i podważa klisze dotyczące portretowania. Juszkiewicz porusza kwestię niejednoznaczności wizerunku, wywołując w widzach niepokój i dyskomfort. Jej prace sięgają do naszej wyobraźni, budzą niejednoznaczne uczucia, balansując na granicy niewinności i erotyki, piękna i brzydoty.

W twórczości Juszkiewicz pojawia się też bardzo istotny problem relacji dzieła oryginalnego z jego reinterpretacją. W epoce cytatu i zapożyczenia, artystka posuwa się znacznie dalej, niejako wcielając się w rolę dawnych mistrzów, autorów obrazów będących jej inspiracją. Miano kopistki w przypadku Ewy Juszkiewicz nie jest obraźliwe, bo tworzenie kopii jest bardzo istotnym elementem jej pracy. Artystka przywiązuje do niego taką samą wagę, jak do momentu kreacji – dodawania szczegółów, zmieniania motywów i przede wszystkim przekształcania górnej części portretu, gdzie w miejscu głowy przedstawianej postaci pojawiają się twory wyobraźni artystki.
___________________

EWA JUSZKIEWICZ
CURLS

Opening: 29th November 2013, 7PM
Breakfast with the artist: 30th November 2013, 12AM-2PM
The exhibition is open until 25th January 2014
lokal_30, Wilcza 29A, flat nº 12

Ewa Juszkiewicz (born 1984), the laureate of this year’s edition of the “Bielska Jesień” painting biennial in Bielsko-Biała, takes up drawing, collage, sculpture and animation: nevertheless, it is painting that is her major element. The artist was also, among other things, the laureate of the 40th Painting Biennial in Bielsko-Biała as well as “Przeciąg: the 3rd Festival of the Juvenile Art” in Szczecin. She also creates curator projects – in 2015, together with Paulina Ołowska, she prepared the exhibitions “Brudna woda” (“Dirty Water”) and “Piękna pogoda” (“Beautiful Weather”) which were shown in PGSW in Sopot and in Fundacja Galerii Foksal in Warsaw.

In her artistic output, she takes up a discussion with the tradition of the portrait, reinterpreting the images of women which are well-known in the history of fine arts. Basing on the classic works of painting, she carries out their transformations, deprives them of their self-evident nature and commonly accepted order and in doing so creates new, incredible galleries of images. By putting some personally selected paintings through transformation, fragmentation or by changing their context, on their basis, she builds a new narrative. She creates a specific herstory – she transforms the portraits of the women who are wives, mothers or daughters of the influential men. By depriving them of their faces, she poses a question – what remains in history besides the image? Was there anybody who devoted a while to their personalities, attainments or aspirations? As regards nearly every of the once portrayed man, we can find some information in books or archives: the only thing which has remained after women are their faces.

Ewa Juszkiewicz is interested in the evolution of the portrait throughout history, and the field of her research are the phenomena of transgressing the aesthetic norms and the canons of depicting women, deriving from the analysis of the ways of the presentation in different periods of the development of culture. The artist is preoccupied with the cultural and social schemes referring to the images of women which are set in the history of art; in her pictures and drawings, she observes and undermines the clichés concerning portraying. Juszkiewicz raises the question of ambiguity of the image, evoking in viewers the feeling of anxiety and discomfort. Her works reach as far as our imagination, awaking equivocal feelings by balancing on the verge of beauty and ugliness.

A crucial problem that also appears in Juszkiewicz’s works is that of the relationship between the original of the work of art and its interpretation. In the epoch of quoting and borrowing, the artists moves even further, somehow by casting herself in the role of old masters, the authors of the pictures which were her inspiration. The appellation of a copyist, however, is not offensive in Ewa Juszkiewicz’s case as creating copies is a considerable element of her work. She attaches to it the same amount of weight as she does when it comes to the moment of creation – adding details, changing motifs and most of all transforming the upper part of the portrait, where the figments of the artist’s imagination appear in the place of the depicted character’s head.

Agnieszka Rayzacher

JAN MIODUSZEWSKI “RetroMetroLandschaft”, Galeria A19, antresola stacji metra Marymont, Warszawa, otwarcie: 15.11.2013, 19:00

Jan Mioduszewski RetroMetroLandschaft

Otwarcie: piątek, 15 listopada 2013, godz. 19.00
Pokaz czynny do 31 grudnia 2013
Galeria A19, antresola stacji metra Marymont, Warszawa

RetroMetroLandschaft to kolejny z cyklu pokazów 1/∞ prezentowanych w galerii A19. Wystawiony obraz jest pełen przetworzonych cytatów z XIX w rycin mody. Łączy gry przestrzenne z kolażem malarskich konwencji. Zawiera elementy asamblażu.
Ideą cyklu 1/∞ jest unaocznienie relacji pomiędzy oryginałem a reprodukcją. Obok billboardu galerii A19 umieszczone jest oryginalne płótno. W reprodukcji powiększone 5-cio krotnie. Rozmiar reprodukcji jest monumentalny, nośnik galerii ma wysokość 3,5 metra i długość 35 m.
Wystawa konfrontuje techniki malarskie z techniką druku cyfrowego. Niespotykane jest umieszczenie na stacji metra obrazu na płótnie, obiektu obecnego w prywatnych bądź publicznych kolekcjach ale rzadko spotykanego w przestrzeni miejskiej. Obraz na płótnie, wciąż silnie związany z sacrum sztuki, jest w dużym stopniu zapomniany wśród kopii i powieleń które krążą we współczesnej ikonosferze. Zamysłem pokazów 1/∞ jest wywołanie dyskusji o zagadnieniu reprodukcji.

EWA JUSZKIEWICZ awarded with Grand Prix at The 41st Painting Biennale “Bielska Jesień 2013″

Ewa Juszkiewicz za dwa stylizowane portrety: „Girl in Blue” oraz „Bez tytułu/Według Rogiera van der Weydena” otrzymała Grand Prix 41. Biennale Malarstwa Bielska Jesień. W piątek w Galerii Bielskiej BWA ogłoszono wyniki i otwarto wystawę pokonkursową.
Grand Prix towarzyszy nagroda ministra kultury w wysokości 25 tys. zł.

„Juszkiewicz maluje monumentalne postaci, które pochodzą jakby z muzealnych zbiorów, ale głowy portretowanych na nas nie patrzą. Nie mają oczu, a w ich miejsce pojawia się monstrualny grzyb lub starannie upięta draperia. Styk tych dwóch kontrastowych światów: figury i +głowy/nie głowy+ powoduje stworzenie galerii postaci według własnych reguł. Jest w nich coś niezwykle intrygującego i majestatycznego. Powrót do źródeł z dość zaskakującym efektem wizualnym i malarskim jednocześnie” – powiedziała o pracach zwyciężczyni członkini jury Anna Nawrot.

Laureatka Grand Prix powiedziała, że w swoich najnowszych obrazach bazuje na znanych z tradycji malarskiej dziełach portretowych dokonując ich reinterpretacji. „Przetwarzając już istniejące obrazy, generuję nowe wizerunki i sytuacje. Chcę je opisać własnym językiem. Zależy mi na zbudowaniu dalszych dróg interpretacji, dodaniu kolejnej warstwy znaczeniowej” – podkreśliła.

Ewa Juszkiewicz urodziła się w 1984 roku w Gdańsku. Mieszka i pracuje w Warszawie. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, uzyskując dyplom z malarstwa pod kierunkiem prof. Macieja Świeszewskiego w 2009 roku. Od 2010 roku jest doktorantką w ASP w Krakowie. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem oraz animacją. Jej prace już na poprzednim bielskim biennale, w 2011 roku, zwróciły uwagę krytyków i widzów, zaś portret „Grzeczna uczennica” uzyskał wyróżnienie redakcji „Art&Business”.
[...]
Jury w komunikacie wysoko oceniło poziom prac i kulturę malarską finalistów „Bielskiej Jesieni 2013”, a także wyrazistość obrazów nagrodzonych i wyróżnionych. Zwrócili uwagę na silną reprezentację prac o charakterze surrealnym, w których znalazły się odniesienia do dawnych tradycji malarskich. „Określiłbym tę dominującą tendencję, roboczo, z braku lepszych słów, jako surrealistyczny barok. Coś już niby znanego z minionych dekad, ale będącego bardzo interesującym zgrzytem na gładkiej ostatnio i nudnej tafli polskiego malarstwa” – powiedział przewodniczący jury Paweł Jarodzki.

Tegoroczna edycja była przełomowa w 51-letniej historii konkursu. Została otwarta dla malarzy, którzy nie posiadają dyplomu uczelni artystycznej. Zaowocowało to rekordowym zainteresowaniem. 701 artystów nadesłało 3048 prac. W pierwszym etapie jurorzy bazując na wersjach elektronicznych zakwalifikowali do ekspozycji pokonkursowej 120 dzieł 57 artystów. W październiku zweryfikowali werdykt oglądając oryginały. Na wystawie znalazło się 78 prac 42 artystów.
Wystawa pokonkursowa czynna będzie do końca roku.

Pierwsza edycja Bielskiej Jesieni odbyła się w 1962 roku. To najstarszy i jeden z najważniejszych w Polsce konkursów malarstwa współczesnego. Jest także przeglądem najnowszych tendencji w polskim malarstwie. Od początku organizatorem jest Galeria Bielska BWA. (PAP)

http://www.dziennikzachodni.pl/artykul
http://galeriabielska.pl/

MATEUSZ SZCZYPIŃSKI “Przerost naturalny”, Galeria Pusta, Centrum Kultury Katowice, opening: 8.11.2013, 5pm

„[…] Kolaż to nie tylko technika, ale także sposób myślenia który ona narzuca. Korzystając z gotowych elementów, mogę odnieść się do konkretnych, bardzo wyraźnych treści, jednak wyrwanych ze swego oryginalnego kontekstu. Z jednej strony to operowanie cytatem, odwoływanie się do powszechnie znanej tradycji, ikon sztuki, obrazów, które pewien sposób zakodowane są w masowej świadomości. Z drugiej jednak, jest to pójście dalej i przy ich pomocy mogę kreować nowe treści, sytuacje, często nie mające wiele wspólnego z „bazą” od której wychodzę. […] Kolaż jest też w końcu językiem, który świetnie wydaje się oddawać postmodernistyczny eklektyzm. Medium to trafnie wpisuje się w czasy, które cechuje niesamowita różnorodność, występowanie obok siebie odmiennych estetyk, gdzie łatwo zgubić się w morzu odniesień, kontekstów i gdzie zacierają się granice przestrzeni w których pewne obrazy funkcjonują”.

Fragment wypowiedzi Mateusza Szczypińskiego do katalogu wystawy „Czas kolażu”, Kordegarda, luty-marzec 2013, Warszawa

Wernisaż wystawy w piątek 8 listopada 2013 godz. 17
Wystawa trwa do 1 grudnia 2013

http://ck.art.pl/pl/galerie.html?g=3

ZUZANNA JANIN & ANNA PANEK at “Rysować”, Anna Nova Art Gallery, Sankt Petersburg, 1.11-28.12.2013

W dniu 2.11.2013 (sobota) galeria będzie nieczynna.

On Saturday 2.11.2013 the gallery will be closed.

JANEK MIODUSZEWSKI at “Hybrydyczność przedmiotu”, eMeSeN cafe in MoMA, Warsaw, opening: 30.10.2013, 7pm

Projekt ‘HYBRYDYCZNOŚĆ PRZEDMIOTU’ to wydarzenie wielopłaszczyznowe, jest ono wynikiem współpracy artystów:
JACKA KOŁODZIEJSKIEGO
JANA MIODUSZEWSKIEGO
AGATY UCHMAN i OLI WINIARSKIEJ

Czym jest ‘HYBRYDYCZNOŚĆ PRZEDMIOTU’?

“Prezentowany projekt fotograficzny sytuuje się na obrzeżach dyscyplin. Ukazuje przedmioty poza paradygmatem funkcji. Stanowi fuzję fotografii, fashion designu, malarstwa i instalacji. Eksplorowana jest tu granica pomiędzy projektowaniem a sztuką. Nieklasyfikowalność widoczna jest w różnych warstwach, dotyczy zarówno przedmiotów, jak i podmiotów. Na pierwszy rzut oka cykl zbudowany jest wokół opozycji drzewo/drewno jednak szkatułkowa kompozycja zawiera liczniejszą listę prywatnych fascynacji fotografa, projektantek i malarza.”

Wystawa jest częścią aktualnego numeru magazynu LABEL, gdzie po raz pierwszy opublikowane zostały zdjęcia z sesji, którą prezentujemy w niezależnej przestrzeni kawiarni EMESEN zlokalizowanej w gmachu Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Co jest wyjątkową okazją do pokazania pozytywnej współpracy pomiędzy artystami, mediami i miejscami promującymi sztukę.

Współpraca przy projekcie:
Klaudia Klaudia Jaśpińska
Marianna Yurkiewicz
Paweł Modej

Partnerzy wystawy: magazyn LABEL, galeria lokal_30, agencja SHOOTME, kawiarnia EMESEN przy Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, kawiarnia Szara Cegła na Saskiej Kępie, Collegium Artis oraz portal kreatywnej wymiany thingo.pl

‘HYBRYDYCZNOŚĆ PRZEDMIOTU’
Wernisaż: 30 października o godz. 19.00
Czas trwania wystawy: do 7 listopada 2013
Koordynator projektu: Anna Ławrynowicz / Szara Cegła
Miejsce: niezależna kawiarnia eMeSeN zlokalizowana w gmachu Muzeum Sztuki Nowoczesnej przy ulicy Pańskiej 3.

Serdecznie zapraszamy!

ZUZANNA JANIN “Nie minął czas okrutnych cudów” at Królikarnia, Warsaw, opening: 5.11.2013, 6pm

otwarcie: 5 listopada 2013 (wtorek), godz. 18.00
wystawę oglądać można będzie do 27 listopada

w trakcie trwania wystawy odbędzie się premierowy pokaz wideo artystki
„KONIEC/THE END” (ROZDZIAŁ 1: PODRÓŻ DO LĘKU. / CHAPTER 1. A TRIP TO FEAR)”
projekcja: 25 listopada 2013 (piątek), godz. 18.00

„Nie minął czas okrutnych cudów” to ostatnie zdanie powieści Stanisława Lema „Solaris”. Zuzanna Janin mówi o niej: „Ta powieść wydana w 1961 roku, jest moją bliźniaczą siostrą”. Tytuł wystawy zapowiada szereg nowych prac inspirowanych literaturą, szczególnie zaś tym właśnie dziełem: „Ostatnie zdanie”, rzeźby z cyklu „Pasygrafia. Solaris”, „TU. GPS”. Ostatnie zdanie pisarza – jest zwieńczeniem, ostatnim akordem – w pracy Janin odrywa się od pierwotnego kontekstu. Wydarte ze swojej macierzystej kreacji staje się rzeźbą, będącą samodzielnym, indywidualnym obiektem sztuki. Wystawa Zuzanny Janin będzie więc dotyczyła swoistej „przemiany literatury w rzeźbę”.
Obejrzymy także premierowy pokaz pierwszej części projektu wideo „KONIEC/THE END” Jest to praca powstała po podróży artystki do Rosji w akcie solidarności z uwięzionymi artystkami z grupy punkowej Pussy Riot.
Prywatna historia artystki – rodzaj ekspedycji naukowej, podróży sentymentalnej i rodzinnej archeologii – zderzona zostaje ze współczesnością Rosji. Zdają się tworzyć wspólnie nowy ogląd rzeczywistości: „przepisanie” na nowo pętli historii osobistej i powszechnej – znalezienie w nich nowych nieoczekiwanych połączeń i splotów. Jest to też apel o wolność artystyczną. „KONIEC/THE END” to praca wideo, w której artystka również dokonuje zabiegów przesunięcia formy z dzieł poetyckich i muzycznych – w formę wizualną – w Królikarni zobaczymy pierwszy rozdział – z podróży do Usolie Permskiego, i refren – zarejestrowaną akcję performatywną, którą artystka przeprowadziła na placu Łubianka w Moskwie.

fragment tekstu Agnieszki Rayzacher

Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni
ul. Puławska 113A, 02-207 Warszawa
+48 22 843 15 86, krolikarnia@mnw.art.pl
godziny otwarcia: wtorek-niedziela, 10.00-18.00
krolikarnia.mnw.art.pl

CHRISTOPH DRAEGER won the prize WERKSCHAU 2013, Fachstelle Kultur Kanton Zurich

F+F, Schule für Kunst und Mediendesign, Zürich
Werkschau 13 – Kantonale Kunststipendien
Vernissage 9. Oktober, Ausstellung 10. – 16. Oktober, täglich 11 bis 19h

http://www.christophdraeger.com/

LOKAL_30 | ul.Wilcza 29a/12 | 00-544 Warszawa (PL) | t.+48 608 290996 | lokal30@gmail.com

lokalna_news>>>