lokal_30 at ARCO Madrid with works by NATALIA LL and EWA JUSZKIEWICZ. February 19-23, booth 9 D02
W tym roku na ARCO Madrid przygotowujemy dość zaskakującą wystawę, na której zamierzamy zaprezentować różne podejścia do portretu. Po pierwsze będą to wczesne prace autorstwa NATALII LL z lat 60. (m.in. słynne „Lustro”, „Egzystencje” oraz „Geografia twarzy”). To dzięki tym pracom oraz nagrodzie w Ogólnopolskim Konkursie Fotografii Studenckiej w 1962 roku w Toruniu artystka zdecydowała się pracować w medium fotografii. Jak wspomina sama artystka, jej ówczesne poszukiwania skupiały się na wątkach egzystencjalnych oraz śladach niezwykłości i nieoczywistości w codziennym otoczeniu. Cykle „Egzystencje” i „Geografia twarzy” pozwalają prześledzić rozwój artystki i rosnącą świadomość możliwości, które otwierało przed nią nowe medium. Sentymentalny charakter „Egzystencji” z początku lat 60., szybko ustąpił miejsca bardziej analitycznemu podejściu, jakie daje się zauważyć w „Geografii Twarzy”, gdzie autorka starała się stworzyć zapis twarzy najbliższych jej osób, ale już bez kreowania nastroju, skupiając się wyłącznie na zarejestrowaniu fizjonomii portretowanego modela. Siła i sugestywność tej obiektywności będą przez lata obecne w twórczości Natalii LL.
Z kolei laureatka Grand Prix zeszłorocznej Bielskiej Jesieni Ewa Juszkiewicz (rocznik 1984) zajmuje się rysunkiem, kolażem, rzeźbą oraz animacją, jednak jej głównym żywiołem jest malarstwo. Artystka była też laureatką m.in. 40. Biennale Malarstwa w Bielsku-Białej oraz “Przeciągu: 3 Festiwalu Sztuki Młodych” w Szczecinie; tworzy również projekty kuratorskie – w 2011 roku wraz z Pauliną Ołowską przygotowała wystawy „Brudna woda” i „Piękna pogoda” pokazywane w PGSW w Sopocie i w Fundacji Galerii Foksal w Warszawie. Artystka bierze też udział w wystawie “Co widać” w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, na której prezentowane są nowe zjawiska w sztuce polskiej. W swojej twórczości Juszkiewicz podejmuje dyskusję z tradycją portretu, reinterpretując znane z historii sztuki wizerunki kobiet. Bazuje na klasycznych dziełach malarskich, dokonuje ich przetworzenia, odbiera im oczywistość i znany nam porządek, tworząc nowe, niesamowite galerie wizerunków. Artystka, poddając wybrane przez siebie obrazy przekształceniu, fragmentaryzacji czy też zmieniając ich kontekst, buduje na ich podstawie nową narrację. Tworzy swoistą herstory – przekształca portrety kobiet będących żonami, matkami, córkami wpływowych mężczyzn. Pozbawiając je twarzy, stawia pytanie – co pozostało w historii poza wizerunkiem? Czy ktoś poświęcił choć chwilę ich osobowości, dokonaniom, dążeniom? O niemal każdym z portretowanych niegdyś mężczyzn możemy odnaleźć informacje w książkach czy archiwach; jedyne, co pozostało po kobietach, to ich twarze.
Dziękujemy Instytutowi Polskiemu z Madrytu oraz Instytutowi Adama Mickiewicza.
Zuzanan Janin at “The day is not enough (A Few Autobiographical Stories)”, BWA Sokół, Nowy Sącz, opening: 21.02.2014, 6pm
Dzień jest za krótki
(Kilka opowieści autobiograficznych)
BWA Nowy Sącz
21.02-30.03.2014
W sobotę 22 lutego o godz. 12.00 zapraszamy na oprowadzanie kuratorskie po wystawie
Artyści/artists:
Azorro, Basia Bańda, Wojciech Bąkowski, Agata Bogacka, Monika Drożyńska, Pola Dwurnik, Aneta Grzeszykowska, Elżbieta Jabłońska, Zuzanna Janin, Łukasz Jastrubczak & Małgorzata Mazur, Katarzyna Józefowicz, Katarzyna Kozyra, Robert Kuśmirowski, Maess, Cecylia Malik, Malwina Niespodziewana, Hanna Nowicka, Joanna Pawlik, Joanna Rajkowska, Wilhelm Sasnal, Maciej Sieńczyk, Janek Simon, Mariusz Tarkawian, Zorka Wollny, Ewa Zarzycka, Erwina Ziomkowska, Artur Żmijewski.
Wystawa jest poświęcona autobiograficznym relacjom w najnowszej sztuce polskiej. Zaproszeni artyści opowiadają własne historie. Są to historie z życia wzięte, w których narracja zazwyczaj jest snuta w pierwszej osobie. Napięcie pomiędzy figurą autora a podmiotem dzieła z jednej strony, a z drugiej – pomiędzy fikcją a prawdą przedstawienia tworzy oś tej wystawy.
Słowa „dzień jest za krótki” to cytat z wypowiedzi pewnego dyrektora galerii, który jest również artystą. Wypowiedź dotyczyła niemożliwości pogodzenia aktywności artystycznej z zarządzaniem instytucją. Słowa stanowią jednocześnie wyraz frustracji osoby, która jest świadomym obserwatorem własnych życiowych wypadków i na bieżąco je komentuje, starając się nie przeoczyć niczego. Jej zmartwienie można nazwać troską diarysty.
Autobiograficzność sztuki najnowszej to rozległy temat, gąszcz tropów i możliwych podejść, zarazem artystycznych, jak i badawczych. Na wystawie wytyczone zostają dwie ścieżki. Pierwsza została już wymieniona: sprzeczności towarzyszące zapisywaniu własnego życia, frustracja diarysty. Jak zanotować wszystko? Dokonywać wyborów? Przewidzieć co w przyszłości będzie ważne? Drugi trop to z kolei historia, która odbija się i w osobistych zapiskach, i w bardziej kronikarskim notowaniu codzienności. Rozczarowanie krytyków, którzy po odzyskaniu wolności w 1989 oczekiwali, że w Polsce powstaną wielkie powieści, filmy i inne dzieła sztuki epickiej, opisujące czasy wielkiej przemiany, może okazać się bezpodstawne, bo owe czasy znalazły odbicie w relacjach osobistych, nie zawsze skupiających się bezpośrednio na historii, lecz pośrednio ją relacjonujących.
*
Polską sztukę po 1989 roku charakteryzuje niezwykła ilość odwołań do postaci artysty. Jak zauważa Bożena Czubak, właściwie nie nastąpiła tutaj śmierć autora, podmiot nie uległ dekonstrukcji, utrzymywały go przy życiu wciąż popularne dyskursy modernistyczne.* Burzliwe lata 80. przyniosły, co prawda, próby demitologizacji figury artysty, a w latach 90. pojawiła się ostra krytyka, która po roku 2000 znacznie złagodniała. Jednak postać autora, różnie pojmowanego, trzymała się mocno.
Narracje autobiograficzne wynikać mogą ze stopniowej erozji mitu twórcy. Lata najnowsze, zwłaszcza okres po roku 2000, są przecież czasem popularności sztuki inspirującej się codziennością i zwykłym życiem. Przekazywane w pierwszej osobie relacje, bazujące na życiu prywatnym, dokumentalne i quasi-dokumentalne, kryją w sobie splot zagadnień o kluczowej wadze dla współczesnej sceny artystycznej. Pojawiają się wśród nich odniesienia do historii zostawiającej ślad w życiu jednostek i ich sztuce, odniesienia do pamięci, statusu artysty i autora. Historia przefiltrowana przez zwykłe życie zdaje się tracić na znaczeniu, notowanie codziennych zdarzeń sugeruje zaś, że treść dzieł zapewnia samo życie, że rolą artysty jest jedynie chwytanie go na gorąco.
Wystawa „Dzień jest za krótki” skupi się na wybranych przykładach dokumentu osobistego. Pokaże wyraziste zastosowania pierwszoosobowej narracji, by zastanowić się dlaczego i w jakim celu artyści współcześni tak często bazują na własnej autobiografii, ujawniają siebie jako narratora opowieści.
Magdalena Ujma
————————————
The Day is Not Enough
(A Few Autobiographical Stories)
*
The exhibition is dedicated to autobiographical accounts in new Polish art. Participating artists relate their own stories. These are real life stories, mostly first-person narratives. On the one hand, the tension between the figure of the author and the subject of the work and, on the other, between the fiction and the truth of representation constitute the axis of this exhibition.
The phrase “the day is not enough” comes from a director of an art gallery, who is also an artist. It was a remark he made referring to the impossibility of performing both functions simultaneously. These words are an expression of frustration experienced by a person consciously observing events occurring in his life and commenting on them as they happen, doing his best not to overlook anything. His perturbation may be termed as a diarist’s worry.
The autobiographic character of newest art constitutes a fairly broad topic, encompassing multitudinous trails and potential artistic or research approaches. Two paths have been marked out for the exhibition. The first has already been mentioned: contradictions that cannot be avoided when one records one’s own life, the frustration of a diarist. Is there a way to note every single thing down? Or should some things be omitted? How can one know what will appear significant in the future? The other path is delineated by history, whose reflections are to be found in personal notes as well as in chronicles of everyday matters. The feeling of disappointment felt by critics, who – after the restoration of independence in 1989 – expected great novels, films and other narrative works describing the times of major transformation to be created in Poland may turn out to be unsupported as those days are present in personal relations, which may not be directly devoted to history but they relate it in an indirect fashion.
*
After 1989, references to the figure of the artist have become commonplace in Polish visual arts. Bożena Czubak points out that the death of the author never occurred in Poland and the subject was never deconstructed, sustained by modernist discourses, which never stopped being popular. * Admittedly, the tumultuous 1980s witnessed attempts to demythologize the figure of the artist, which subsequently came under harsh criticism in the 1990s that markedly eased off after 2000. Defined in a variety of ways, the figure of the author was still going strong nevertheless.
Autobiographical narrations may be a product of the gradual erosion of the myth of a creator. In recent years, and especially after 2000, art inspired by everyday ordinary lives has been particularly popular. First-person narratives originating in private lives, documentary and quasi-documentary reports hide a series of problems crucial for contemporary art scene. They may feature references to history which affects not only individual lives but also art, references to memory, to the status of the author and artist. Filtered through everyday life, history seems to decline in importance, while noting down daily events suggests that the content of these works is supplied by life itself, that all an artist has to do is to report them as they happen.
The exhibition „The Day is Not Enough” focuses on selected examples of personal documents. It is going to present cases of suggestive use of first-person narration to pose the question why contemporary artists chose their own autobiographies as the basis of their creation, revealing themselves as narrators of the stories.
—
During the opening reception, the audience will have the opportunity to watch a performance act by Ewa Zarzycka “Future – Past. Alternative Structures of Future – Past in a Performance Art Laboratory” as well as an artistic action by Malwina Niespodziewana, entitled “Urodziny” [Birthday].
The exhibition will be accompanied by a publication “The Day is Not Enough”, featuring essays by Inga Iwasiów, Agnieszka Karpowicz, Ewa Tatar and Magdalena Ujma.
Works presented at the exhibition come from private collections of artists or the collections of the following institutions: Galeria Raster, Galeria Stereo, Warmińsko-Mazurska Zachęta Sztuk Pięknych in Olsztyn, Galeria lokal_30, Małopolska Fundacja Muzeum Sztuki in Krakow, Fundacja Katarzyny Kozyry, Łódzkie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych – deposit from Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowe in Gdańsku, Galeria Żak Branicka.
EWA JUSZKIEWICZ at “As You Can See: Polish Art Today”, MoMA, Warsaw, opening: 14.02.14, 7pm
“As You Can See: Polish Art Today” is the first show of current Polish art spanning such range for more than a decade. It centres around important works, attitudes, and themes commented on by visual artists over recent years.
We have purposely reached for the conservative format of an artistic salon, shifting the centre of gravity from exhibition experiments to artworks themselves, whilst allowing the salon itself to be particular: critical, emancipatory, psychedelic, occasionally brutal and perverse, dense and ambiguous.
The exhibition was designed as a guidebook facilitating the journey across the territory of current art phenomena. It was created with a broad audience interested in contemporary culture in mind. It focuses on a specific time and place, and is being held at a rather specific moment: several years after Polish art stabilised its position internationally, and simultaneously to the process of Polish artistic institutions becoming professionalised and rather radical. The current set of circumstances seems to be a dream come true for previous generations of artists, whose presence in the field of art often tied in with a struggle for the shape and form of the art institution, and for the artist’s position in society. The situation itself, however, does not resolve all problems: paradoxically, it leads to the creation of new tensions between institutions and artists, and artists and audiences, respectively.
The exhibition focuses on how artists define their social role and obligations to a viewer, and how they negotiate their relations with institutions. As You Can See: Polish Art Today is a review of forms of seeing and perception, of desire, of being together and being alone, of understanding reality, and of relating to the past and future. The exhibition relates both to the artists’ private space and developing relations with objects of everyday use or with architecture, and to the – ever-unconquered – territory of social change, to attempts at modifying the world with tools of art put to use.
The “As You Can See: Polish Art Today” exhibition traces the current moment in the Polish art scene by grouping artworks and art phenomena into a series of narrations. A distinctly pronounced motive is that of avant-garde strategies having been exhausted and replaced by a search for inspiration in areas which could have previously been considered “compromised”: non-professional art, crafts, or academism. “Bourgeois” art, contemporary graphics, and extra-urban art (contemporary folk art, created contrary to recent opinions that contemporary art is a purely urban phenomenon) have all been gaining new allies.
Throughout the exhibition, the Emilia pavilion shall be gazing at the city with huge eyes wide open, an object of unique anthropomorphisation (Paulina Ołowska’s glass paintings in a reference to Jerzy Kolecki’s posters). The exhibition centres around what you can see, on how you see it, and on what becomes visible through and in art.
http://artmuseum.pl/en/wystawy/co-widac
NATALIA LL at “EVERYBODY IS NOBODY TO SOMEBODY”, Santander Art Gallery, Boadilla del Monte, Madrid, opening: 14.02.2014
The exhibition “Everybody is Nobody for Somebody”, which opens on February 14 in Madrid at the art gallery of the Santander Foundation, is the most extensive presentation of the Grażyna Kulczyk Collection ever held abroad. The exhibition showcases over 100 works by 57 Polish and international artists. The Santander Art Gallery has on permanent display works from the Foundation’s own collection, but each year, it also organizes temporary exhibits of works from the private collections of the world’s most important art collectors. Grażyna Kulczyk is the first such individual from this part of Europe to be invited by the Foundation.
The Grażyna Kulczyk Collection records the mutual interactions between the artists in Poland and artists and artistic trends worldwide in the 20th and 21st centuries. The exhibition in Madrid reflects the collection’s overall profile. “The social and cultural conditions in Poland from 1945 to 1989 were radically different in comparison to the West. Artistic concepts were interpreted from personal angles and their intercultural interpretations have shifted due to new political realities. This exhibition integrates artists from dissimilar political situations with the aim to show how the creative spirit has no borders.
The exhibition is an opportunity to present outstanding works by prominent Polish contrasted, often for the very first time, with works by renowned international counterparts. The curator suggests two possible paths for exploring the exhibition. The first one, connected with gender, with a clear dominance of the women’s art, starts with a painting by Agnes Martin. This theme then takes visitors through works by Polish female artists such as Alina Szapocznikow, Katarzyna Kozyra, Zofia Kulik and Agnieszka Polska, as well as international superstars in women’s art: VALIE EXPORT, Rosemarie Trockel and Annette Messager. The narration of this section of the exhibition closes with abstract compositions by Teresa Tyszkiewicz and Joan Mitchell.
The other part of the exhibition primarily highlights minimalist and conceptual art. For years, Grażyna Kulczyk has been gradually expanding her collection by adding new works by artists from these artistic movements. Apart from classic works of minimal art by Donald Judd, Dan Flavin and Sol LeWitt, the exhibition also features works by outstanding op art artists such as Victor Vasarely, Carlos Cruz-Diez and Wojciech Fangor; visionaries who often drew on technical and scientific achievements, including Richard Buckminster Fuller, Gego, Loris Greaud and Sebastian Hempel; and, finally, a collection of works by representatives of the ZERO group: Heinz Mack, Günther Uecker and Otto Piene. The conceptual dimension of this part of the exhibition is reflected in works by prominent Polish artists: Roman Opałka, Edward Krasiński, Stanisław Dróżdż and Jan Berdyszak.
The works that link the two artistic paths touch upon the issue of collective memory. Works by Andrzej Wróblewski, Mirosław Bałka, Hubert Czerepok when set against the works by Jenny Holzer and Anselm Kiefer unveil a spectrum of issues addressed by artists all around the world.
The perception of Polish art in the international context has been one of the most important motivations for Grażyna Kulczyk. As noted by the curator: “This selection of works joined together form an enlightened crossroads that highlights the uniqueness and depth of the Grażyna Kulczyk Collection. It provides us with a more intimate view of how important Poland was in the building of conceptual thinking. This exhibition serves as a reminder that art is a universal language, an open window that can be seen through both ways.”
A catalogue to the exhibition has been published as well with an introduction by Grażyna Kulczyk, a word from the curator, Timothy Persons and an essay featuring an exchange of letters between two art historians: Anda Rottenberg and Julian Heynen. The purpose of the catalogue is to familiarize the readers and exhibition viewers with the historical and artistic background of the Grażyna Kulczyk Collection.
http://artstationsfoundation5050.com/exhibitions/wydarzenie/everybody-is-nobody-to-somebody/885
ZUZANNA JANIN at FEMLINK / AGRESION & WONDER, 5Sgallery, Prague, opening 10.02.2014 at 6pm
Zuzanna Janin
GAME, 2010
ZUZANNA JANIN at Cinema Total Program, a part of the Berlinale Film Festival hosted by the Collegium Hungaricum, Berlin 10.02.2014 at 18.00
Cinema Total Program, a part of the Berlinale Film Festival hosted by the Collegium Hungaricum, Berlin
10.02.2014 at 18.00
CINEMA TOTAL
exhibition and panel discussion about art and cinema:
The permeable boundaries between film and art
artists: Zuzanna Janin, Christian Jankowski, Candice Breits, Peter Forgacs, Isaac Julian, moderating David Elliott
Collegium Hungaricum Berlin
Dorotheenstrasse 12
10117 Berlin-Mitte
KONRAD MACIEJEWICZ “CINDERELLA”, Galeria Arsenał, Białystok, opening: 14.02.2014 at 6pm
Konrad Maciejewicz
Cinderella
(instalacja, kolaże)
piątek, 14.02.2014, godz. 18.00 – wernisaż z udziałem Artysty
sobota, 15.02.2014, godz. 10.00 – oprowadzanie kuratorskie/autorskie po wystawie
Punktem wyjścia i centralnym motywem indywidualnego pokazu Konrada Maciejewicza w Galerii Arsenał jest figura Kopciuszka. Jednak niewinna bohaterka znanej baśni zyskuje w pracach artysty znamiona fetyszystycznego symbolu. Podobnie jak we wcześniejszych realizacjach autor poddaje tu reinterpretacji mity, legendy i historie oraz ich archetypiczne postaci. Posługuje się zapożyczeniami z różnych sfer dziedzictwa przeszłości i współczesnej ikonosfery.
Maciejewicz wykorzystuje najczęściej medium kolażu, za pomocą którego tworzy mroczne narracje wizualne. Używa do tego fotografii zaczerpniętych ze starych czasopism ilustrowanych. Jego metoda tak jak w klasycznym kolażu polega m.in. na cięciu i naklejaniu, ale sam proces twórczy ma szczególny wymiar. W prace artysty wpisana jest przemoc, a podejmowane przez niego tematy związane są często ze śmiercią i początkiem nowego życia. Maciejewicz tnie materiał kulturowy, poddaje fragmentaryzacji ludzkie ciało, rzeczy i architekturę, by całość połączyć w nową jakość. Przetwarza „niewinne” obrazy,całkowicie zmieniając ich tożsamość. Poszukiwanie odpowiednich elementów do budowy prac i operacje na obrazach są osobistą podróżą artysty w świat kultury wizualnej z pogranicza obsesji. Kolaże Maciejewicza wskazują, że materiał fotograficzny jako nośnik narracji może być obiektem fantazji w takim samym rozumieniu jak baśń.
Michał Jachuła
Konrad Maciejewicz, ur.w 1980 r. w Lubartowie. Jest absolwentem Wydziału Artystycznego Uniwersytetu Marie Curie Skłodowskiej w Lublinie. Tworzy kolaże z pogranicza malarstwa i fotografii oraz rysunki na papierze. Realizuje obiekty i instalacje, w których eksploruje język kolażu. Artysta jest zwycięzcą polskiej edycji konkursu artystycznego Henkel Art Award (2013) i laureatem nagrody Prezydenta Miasta Bielska-Białej przyznanej w ramach 41. Biennale Malarstwa Bielska Jesień (2013). Wybrane wystawy indywidualne: Przemień mnie, Miejsce Projektów Zachęty, Warszawa (2012);Azyl, Galeria Biała, Lublin (2011). Wybrane wystawy grupowe: 41.Biennale Malarstwa Bielska Jesień (2013);Czas kolażu, Galeria Kordegarda, Warszawa (2013); Ars Loci — obraz aktualny, Warsztaty Kultury, Lublin (2012);KordegAART! No Budget Show 3, Galeria Kordegarda, Warszawa (2011); 6 Triennale Młodych, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko (2011); 40. Biennale Malarstwa Bielska Jesień, Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała (2011). Artysta mieszka i pracuje w Warszawie.
http://galeria-arsenal.pl/wystawy/konrad-maciejewicz-cinderella.html
BENJAMIN BRONNI / MATEUSZ SZCZYPIŃSKI, “Somewhere Between”, lokal_30, Warsaw, opening: 1.02.2014, 6pm
BENJAMIN BRONNI
Somewhere Between – Laterally Shifted
MATEUSZ SZCZYPIŃSKI
Somewhere Between – Nasze Sprawy
otwarcie: 1 lutego 2014 (sobota), godz. 18.00
wystawa potrwa do 15 marca 2014
Na projekt “Somewhere Between” składają się dwie wystawy indywidualne – Mateusza Szczypińskiego w Stuttgarcie i Benjamina Bronniego w Warszawie. Obaj artyści urodzili się w połowie lat 80. i chociaż wychowali się w dwóch różnych krajach, łączy ich odwołanie do wspólnej tradycji wizualnej, którą każdy z nich stara się na swój sposób przepracować. Mimo że tworzą w innych technikach i materiałach – prace Benjamina to w większości przestrzenne instalacje, Mateusz porusza się głównie w sferze dwuwymiarowych obrazów – ich metody twórcze mają ze sobą wiele wspólnego.
Każda z wystaw uzupełniona zostanie interwencjami drugiego artysty, co z jednej strony umożliwi konfrontację odmiennych sposobów podejścia do dziedzictwa sztuki abstrakcyjnej, a z drugiej dostrzeżenie pewnych podobieństw formalnych w ich twórczości. To podzielana przez Bronniego i Szczypińskiego fascynacja modernizmem jest punktem wyjścia dla ich indywidualnych poszukiwań. Artyści stają się benjaminowskimi “materialistycznymi historykami”, którzy na ruinach i częściowo zapomnianych strzępkach z przeszłości budują obraz współczesności. Starają się zbadać i na nowo określić wzajemne relacje oraz zależności pomiędzy formami, barwami, płaszczyznami, kompozycją i przestrzenią. Próbują odczytać je i ponownie znaleźć miejsce dla nich we współczesnym myśleniu o obrazie, rzeźbie, czy instalacji, jako jedną z metod obierając moduł z jego powtarzalnością i pozorną przewidywalnością.
Bronni konstruuje swoje prace w oparciu o twardą geometryczną formę wychodzącą w przestrzeń, która jest podstawą, jak i budulcem kolejnych obiektów. Eksperymentuje z materiałem, fakturą, płaszczyzną, przenikaniem form i nieskończonymi możliwościami ich uproszczenia lub rozwinięcia. Jego prace to wielowarstwowe, abstrakcyjne mozaiki ułożone z precyzyjnie przyciętych i posklejanych płyt MDF lub drewna. Estetyka twórczości Bronniego nawiązuje do awangardowej rzeźby i obiektu, nie jest to jednak czyste odniesienie się do form historycznych. Formalnym powiązaniom towarzyszy zaburzenie i nieprzestrzeganie modernistycznych wyznaczników. Bronni gra przestrzeniami pustymi i zabudowanymi, formami geometrycznymi i organicznymi. Dla wielu jego obiektów charakterystyczna jest również frontalność. To konkretne ustawienie i budowanie kompozycji wobec odbiorcy określa nie tylko strukturę wewnętrzną prac, ale też świadomie lokuje je w relacji z widzem.
Działaniom Szczypińskiego blisko do dadaistycznego gestu wydobywającego przedmiot z jego codzienności i przenoszącego go na nowe płaszczyzny interpretacyjne. Jego twórczość nie jest przypisana do konkretnej narracji, plasuje się pomiędzy malarstwem a kolażem, przeszłością a przyszłością. Metoda Szczypińskiego polega na zaczynaniu od nowa, odbijaniu się od chaosu oraz niemocy zapanowania nad nim. Ta strategia prowadzi go między innymi do swoistego „porządkowania”, polegającego na wprowadzaniu geometrycznych form i stosowaniu modułu – powtarzalnego elementu, jakim w tkance miasta może być pojedynczy budynek, lub też fragmentu banalnej gazetowej krzyżówki, której konstrukcja niespodziewanie okazuje się nieść nieograniczone możliwości wizualnych układów.
Obu wystawom będą towarzyszyły specjalnie wydane katalogi.
Kuratorka: Dobromiła Błaszczyk
Organizatorzy: Fundacja Lokal Sztuki, lokal_30, Galerie Parrotta Contemporary Art w Stuttgarcie
Patronat medialny: Contemporary Lynx, Magazyn Szum
Projekt współfinansowany przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej
ZUZANNA JANIN “THE TIME OF CRUEL MIRACLES IS NOT OVER”, National Museum, Cracow, opening: 30.01.2014, 6 pm
Zuzanna Janin
The Time of Cruel Miracles Is Not Over
31 January 2014 – 30 March 2014
Main Building of the National Museum in Krakow, al. 3 Maja 1
In The Time of Cruel Miracles Is Not Over the National Museum in Krakow introduces the works of Zuzanna Janin, one of Poland’s most important artists after 1989. With her original productions Janin contravenes the well-established pattern of considering Polish art of the 1990s only in the context of the so-called “critical art” and “pop banalism”. Since the early years of that decade Janin has been contemplating the relation between the individual and society, which produces mechanisms intended to restrict individual freedom. As an artist, Janin has taken a critical look at the homogeneous vision of culture. Seeking to divert that perspective, she has been emphasizing the potential of imagination, just as French situationists advocated vesting it with absolute power. Her pursuits in that area do not come down to purely aesthetic concerns. Janin has been sensitive to social and political reality. She is critical of the models of “unrestricted” life offered by culture.
The title of the exhibition alludes to the last sentence from Solaris, the famous novel by Stanisław Lem; it conveys the artist’s suggestion that our imagination can actually shape reality. Janin tells us that by analysing the language we use and studying the media through which we communicate we can learn about the mechanisms that limit our imagination. Being aware of the principles behind these mechanisms we can use imagination in an unrestrained manner, develop our identity independently, and have a tangible effect on our environment. The artist makes us realise that the world and the roles we play in it are not determined once and for all; they are consequences of a certain arrangement and a specific point of view, both of which are alterable.
Zuzanna Janin (born 1964, Warsaw; lives in Warsaw) is a sculptor and installation, video installation, photography and performance artist. She studied at the Academy of Fine Arts (ASP) in Warsaw (1980–1986) and held a scholarship in new media at ECAV – Ecole Cantonale d’Art du Valais in Sierre, Switzerland (2004). She currently works on her doctoral thesis at the Faculty of Media Art at Warsaw’s ASP. She exhibited at the Istanbul Biennial (1992), the Sydney Biennial (1993), Sonsbeek’93 (1993), the Liverpool Biennial (1998), FOKUS Łódź Biennale (2010), and in the presentation of Romania at the 54th Venice Biennale of Art (2011). Cooperates with lokal_30 Gallery in Warsaw.
Curator: Dominik Kuryłek
www.muzeum.krakow.pl
EWA JUSZKIEWICZ at “Complexes and Frustrations”, Galeria Labirynt, Lublin, opening: 31.01.2014, 7 pm
Opening of the exhibition: 31 January 2014, 7 pm
Galeria Labirynt, Lublin
Tomasz Bielak, Jakub Ciężki, Maciek Duchowski, Ewa Juszkiewicz, Arek Karapuda, Piotr Korol, Igor Przybylski, Zbigniew Rogalski, Katarzyna Szeszycka, Sławomir Toman, Marcin Zawicki
The exhibition displays the condition of art and contemporary painting. Despite the prognoses heralding its doom, painting remains an utterly vivid medium that is still active in its meaning and enters the dialogue between its history, demolishing the stereotypes. Recognised artists underline various ways of exploiting this particular medium. They emphasise the transgressive dialogue with traditional painting (Juszkiewicz, Zawicki), recession in the world of objects (Toman, Ciężki), longing and resentiment (Karapuda, Bielak, Przybylski), freeing from the limits of form (Korol, Rogalski), drifting in the world of images and texts (Duchowski, Szeszycka).
Curator: Marta Ryczkowska
Exhibition on display until 23 February 2014 (Tue – Sun, 12 a.m. – 7 p.m., admission free)
labirynt.com
SOCIETE REALISTE at “Report on the Construction of a Spaceship Module”, New Museum, New York, 22.01.-13.04.2014
For their presentation “Report on the Construction of a Spaceship Module” tranzit will transform the Fifth Floor gallery of the New Museum into the simulated interior of a spaceship.
The vessel is inspired by the spacecraft in the iconic Czech science-fiction film Ikarie XB-1 (1963), which melded postwar utopianism with Soviet utilitarianism. In its structure and design, it recalls future fantasies from the socialist Eastern European side of the Iron Curtain and explores the ideological role that outer space played during this time. On view in and around the spacecraft will be 117 artworks, including video, sculpture, print, and installation, by artists hailing primarily from cities around Eastern Europe, notably Vienna, Prague, Budapest, Bucharest, and Bratislava, all of whom tranzit has worked with previously.
“Report on the Construction of a Spaceship Module” offers an allegory of “anthropological science fiction,” where the exhibition space becomes an estranged and exciting universe that dramatizes the cross-cultural translation involved in the presentation of art. The unique model evokes the challenges that contemporary artists experience in exhibiting works, or that curators come across in organizing exhibitions that stitch together diverse artworks, selected across generation, cultural context, personal narratives, and time.
This ambitious exhibition is guest curated for the New Museum by tranzit, a network of autonomous but interconnected organizations based in Austria, the Czech Republic, Hungary, Romania, and Slovakia. Much like the Museum as Hub program (the New Museum’s international partnership through which the exhibition is produced), tranzit organizations actively collaborate with each other, but also work independently to produce art historical research, exhibitions, and new commissions. The work included in this exhibition—all made by artists that tranzit has worked with in some capacity or, alternately, documentation of events or exhibitions that tranzit has staged—constitutes an experimental archive of the organization’s work.
PARTICIPANTS AND PARTICIPATING PROJECTS:
Anna Artaker, Babi Badalov, Zbyněk Baladrán, László Beke, Walter Benjamin, Mihuț Boșcu Kafchin, Vladimír Boudník, Ondřej Buddeus, Erick Beltrán, Derya Bengi, Igor and Ivan Buharov, Luis Camnitzer, Josef Dabernig, Curatorial Dictionary, Orshi Drozdik, Miklós Erdély, Stano Filko, Zsuzsi Flohr, János Fodor, Andreas Fogarasi, Heinz Frank, Paweł Freisler, Tomislav Gotovac, Reesa Greenberg, Ion Grigorescu, Lukáš Jasanský & Martin Polák, David Karas, Sung Hwan Kim, Tamás Király, Barbora Kleinhamplová, Július Koller, Igor Korpaczewski, Eva Koťátková, Jiří Kovanda, KWIEKULIK (Zofia Kulik/Przemysław Kwiek), Denisa Lehocká, Václav Magid, Elin Magnusson, János Major, Ján Mančuška, Piet Mondrian, Deimantas Narkevičius, Paul Neagu, Ioana Nemes, Boris Ondreička, Parallel Chronologies – An Archive of East European Exhibitions, Dan Perjovschi, Lia Perjovschi, Walter Pichler, François Piron, Łukasz Ronduda, Gábor Roskó, Hedwig Saxenhuber, Ernst Schmidt Jr., Ruti Sela, Katarina Sević, Catarina Simão, Société Réaliste, Tereza Stejskalová, Tamás St.Turba, János Sugár, Sweet Sixties: Local Modernities and Musical Turkey in the 1960s, Eszter Szakács, Avdey Ter-Oganyan, Goran Trbuljak, Florin Tudor, Zsuzsi Ujj, Mona Vătămanu, Jan Verwoert, Krzysztof Zarebski
newmuseum.org
MATEUSZ SZCZYPINSKI, BENJAMIN BRONNI “Somwhere Between”, Parrotta Contemporary Art, Stuttgart, opening: 23.01.2014, 19-21 pm
Mateusz Szczypinski »Somewhere Between – Our Matters«
Benjamin Bronni »Somewhere Between – Kantum«
Augustenstrasse 87–89 70197, Stuttgart
24th of January – 8th of March 2014
opening: 23th of January 2014, 19-21 PM
Na projekt “Somewhere Between” składają się dwie wystawy – Mateusza Szczypińskiego i Benjamina Bronniego. Na pierwszy rzut oka pomiędzy tą dwójką artystów jest wiele różnic. Prace Benjamina to przestrzenne instalacje, Mateusz natomiast głównie działa w sferze dwuwymiarowych obrazów. Pochodzą z dwóch różnych krajów i nigdy nie poznali się osobiście. Mimo tego ci dwaj artyści odwołują się do wspólnej tradycji wizualnej.
Starają się w dzisiejszym, jakże złożonym świecie, odnieść się do czegoś “stałego”, aby przez to móc określić teraźniejszość. W ramach tego projektu będziemy starali się pokazać punkty, które mimo widocznych na pierwszy rzut oka różnic, łączą obu artystów urodzonych w latach 80. W ramach indywidualnych wystaw zaprezentowane zostaną aneksy z pracami drugiego artysty. Już przy pierwszym zetknięciu z ich pracami można dostrzec fascynacje modernizmem. Jednak odwołanie do przeszłości nie jest zwykłym powtórzeniem. Obaj artyści, na fundamencie spuścizny wizualnej rozpoczynają własne poszukiwania. Stają się benjaminowskimi “materialistycznymi historykami”, którzy na ruinach i częściowo zapomnianych strzępkach z przeszłości budują obraz współczesności. W charakterze dzisiejszej kultury jest różnorodność, operowanie cytatem i swoisty eklektyzm – cechy na których wyrośli obaj artyści wychowani w latach 80. Ich twórczość bezpośrednio wynika, jest odpowiedzią i kluczem do poradzenia sobie z charakterem czasów, w których żyjemy. Brak jest obecnie ścisłych reguł. Wszystko jest dopuszczone. Cytowanie, odwoływanie się do przeszłości to także forma buntu, w czasach gdzie wszystko w sztuce jest dozwolone, a granice zatarły się. Obecnie nie ma podziału na sacrum i profanum, oryginał i kopię, a różne – często sprzeczne – elementy łączą się i dopełniają. Są to czasy gdzie panuje zalew informacji i obrazów, które po chwili tracą na ważności lub przy natłoku kolejnych zacierają się i nikt już o nich nie pamięta. Wydaje się zatem, że u Bronniego i Szczypińskiego owe odwołanie się do czasów modernistycznych (lub nawet dalszych), gdzie sztuka kierowała się regułami/kanonami/ poza które nie wychodziła i była traktowana niczym religia, jest reakcją na czasy dzisiejsze. Ich działanie stanowi próbę odniesienia się do czegoś “stałego”, aby przez to móc określić teraźniejszość. W dalszej kolejności, na poziomie rozważań czysto plastycznych, starają się zbadać i na nowo określić wzajemne relacje oraz zależności pomiędzy formami, barwami, płaszczyznami, kompozycją i przestrzenią. Próbują odczytać je i ponownie znaleźć miejsce dla nich we współczesnym myśleniu o obrazie, rzeźbie, czy instalacji. Obaj artyści wracają do czasów twardych reguł, zasad, które lokowały sztukę w sferze swoistego sacrum. Posługują się modułem. Bronni konstruuje prace w oparciu o twardą geometryczną formę wychodzącą w przestrzeń, która jest podstawą jak i budulcem kolejnych obiektów. Szczypiński operuje dwuwymiarowym kwadratem, kołem wpisywanym w bardziej lub mniej figuratywne obrazy, czy też modułem jakim w tkance miasta jest pojedynczy budynek/blok. Poprzez jego zwielokrotnienie odrealnia go tak, że przyjmuje niemal abstrakcyjny, symboliczny wymiar. U obu artystów owe moduły stanowią pewnego rodzaju sakralizujący znak mający przywrócić sztuce jej miejsce.
Kurator: Dobromiła Błaszczyk
Organizatorzy: Fundacja Lokal Sztuki, lokal_30, Galerie Parrotta Contemporary Art w Stuttgarcie
Patronat medialny: Contemporary Lynx, Magazyn Szum
Obu wystawom będą towarzyszyły specjalnie wydane katalogi.
Mateusz Szczypiński urodzony w Piekarach Śląskich w 1984 roku, mieszka i pracuje w Krakowie. Studiował Malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz Historię Sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Ma na koncie liczne indywidualne i grupowe wystawy, a także udział w zagranicznych targach sztuki (Viennafair, Arco Madrid). Był dwukrotnie nominowany do Strabag Artaward International. Jego prace znajdują się w wielu zagranicznych kolekcjach m.in. The Collection Annette and Peter Nobel w Zurychu.
Benjamin Bronni urodzony w Nürtingen w 1985 roku, mieszka w Stuttgarcie. Studiuje w Narodowej Akademia Sztuk Pięknych w Stuttgarcie, u prof. Birgit Brenner oraz w École Nationale Supérieure Des Beaux-Arts De Lyon, Francja. Dwukrotny laureat Nagrody Akademii Narodowej Akademia Sztuk Pięknych w Stuttgarcie. Po licznych wystawach w Niemczech, ale także we Francji i Szwajcarii w tym roku odbędzie się jego pierwsza indywidualna wystawa w Polsce.
Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej – kalendarium
http://parrotta.de/
Projekt współfinansowany przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej
